Plors d'otaria

Calabrun d'amarum e de non-ren austrau amb un ciele encolorit de rotge emai d'auripèus de solèu. Un fuèc que s'agota, un ciele d'una fabraria de finimond, un cause d'enluèc. De nivas qu'an d'er de ferres cremesins. Guilhem a davalat a la Cala amb Dàvid, son amic tant se pòu dire e lei vaqui au bèu mitan dau pòple d'eilà, lo deis otarias...  Es estomagat, lo tipe e pasmens suau d'aparéncia. A coma una enveja de contemplar la mar. Non se pòdon empachar de demorar aquí totei dos, de drech, agolopats d'un quauqua ren que non sai.

-Es un encantament lo ciele, pecat que la fresquiera siágue a mand de venir.

Dàvid demòra bret tot en lo regardant de biscanti. Senton toei dos qu'aquelei joves malautejan.

-Perqué ploran ansin ? Vai te'n sacher, es pas normau que meme dins lo sec, leis otarias lagremejan ! Una alergia... Benlèu possible mai d'onte pòu venir ?

-Benlèu carrejada per l'er o venguda d'una planta qu'èra dins un dei bateus.

Aquò raia, traçam maudich, raia mai dardalha pus gaire pasmens que la lutz tomba.

-Aquelei pichòts malautejan a bèus uelhs vesents.

Dàvid es totjorn bret e li ven coma una auça d'amarum subran.

Pensan logicament a la cadena fatala : granilha per la galinalha/vent que bofa de contunh e qu'escampilha tot/batas dei bovins qu'enfonçan lei granas que donaràn de caucidas/ polen que viatja... Lo vent en carrejant tot aquò dins l'estratòsfera capita benlèu de faire plorar aquelei otarias de 6 mes.
Degun saup se l'ipotèsi es bòna, bota un aigre romagau lei pren fin qu'ai budèus, de maucòr. Agachs banhats e còrs ferits. Lo morre de l'otaria que se plora.... Aquelei plors fan ressòn a l'umanitat tota, dison lo bestiàri frairenau, lei destins paralleles. Plors de l'oblit, un pauc fòra sason, plors de l'indian sud... un quauqua ren de l'òrdre umanizat d'una rason rasonejanta. Lunh lunh de tot, vers aquest finimond ben en dessota de l'emisfèr nòrd, fòra temps universau, una idèa. Lagrema, lach, grum, gruma, grau, aiga, mar. D'aquela aiga, lo reboliment emai lo desesper. Venon d'una aiganha, aquelei lagremas, d'una aiganha que parei au recanton dau morre de la trista otaria... tant trista que l'Arnaud que se plora, aquest ivernant que se'n vai..