Paradas novialas

Lo temps, es coma la cançon de Brel : -que non siegue l'ivern, sarà pas mai l'estièu-. A l'ora d'anar sota lei tibanèus, n'an plantat dos, li demòran aquesteis imatges de fuliginos que li van apasturar tota una nuechada de pantais. Cadun es agolopat dins la caud de son duvèu, quatre aqui sota. L'endeman, au pichòt matin sempre banhat de nivas e de blasin, Guilhem fa l'aubre drech a la chut-chut...Fau de còp que lo manhan monta pasmens pas question d'embornhar lei garris ! Per tenir lei temps, Rogier prepausa de plegar leu-leu e degun reguinha que la manip es a mand de s'acabar. Van s'avisar en davalant qu'eilà, au camp, lo bòsc se banha quand rescontran l'òrnito sus lo dralhòu. Se pensan bèu promier qu'es aqui perque es estat un pauc frustat de pas poder participar a la balada. A lo morre ennegresit de barbèta, l'er fatigat, la tinhassa banhada e rebèla...

-Que l'a mai ? -demanda Guilhem.

Comprenon subran que lo metge a mai la babaròta, pièger : a fach mai una crisi, aquest còp, a repres sa cançon de l'anhela negra : sa frema que lo vòu laissar, son trabalh que merdeja emai leis ivernants que li fan rebuta...E ara, l'escandale, Jef  lo peçuguèt aièr a la sòrtida dei comuns qu' era a se faire una ponhadura... Per dire lo verai un shoot d'eter. Era a estremar son materiau, lo braç ensanausit quand Jef lo trobèt ensucat qu'ensucat. Meme qu'ague pas vogut ne'n parlar en toei, Jef, l'autre s'es talament esbramassat puèi qu'ades, cadun es assabentat de sa deriva mai -le roi z'oizo- a gaire de vòlha per contunhar de ne'n parlar...Lei barrutlaires son estomagats. Ades, Arnaud, lo metge, lo psi de la mission, lo faudrà seguir ont que siegue.

-Bota, anam beure l'aperò, ai recebut de cartagena ! ditz Guilhem per cambiar de cap e d'idèas.

Davalan au refectòri. La cònversa va leu resquilhar devers l'aubatròs qu'an descubert l'a cinc ans aici, l'aubatròs endemic, un biais de fòrabandir tota aquela maganha, lei tuiaires. Aquel aubatròs fai parlar d'eu qu'es endemic tot bèu just. A pas la pluma tant blanquinèla qu'aquela de son colèga de l'arquipeu Crozet, es pas l'aganta-lutz esbleugissènt d'eilà, a pusleu l'umile plumatge d'una ostarda de Crau. Una que gaire pampalheja, pas la gracia insolenta dau sorciu negre present a Keguelen. Aqueu de la virgula faròta que sotalinha l'agach enmascaire. A nimai l'elegancia sorna d'un fuliginos dau mont Fernand... Pasmens, son deis aubatròs, leis indigenas. L'òrnito se regala de ne'n parlar, de contar sei paradas novialas qu'era anat relucar au cratèri Vulcan en fevrier passat. Repren de colors ansin, -le roiz'oizo- ven parlufier.

-Es sublime, la parada noviala deis aubatròs, meis amics : dins un païsatge de torbieras e de copas. Eilamont, una coregrafia de plumas, un moviment acompanhat de cants d'amor. Coma vos dire aquest encantament ? Tot aquò se passa pròche lo nis : lei becs se florejavan d'aise d'aise, tot plen de tendrum...puèi seis alas qu'eran entredubertas se levan subran, se duerbon a brand d'un ample que non sai, en tres temps. Viran viran pròche la nisada. Tot lèugier, sei crits mistolins d'amants esmarrats...

L'a un esclaire dins seis uèlhs que parlariá tot lo temps sens escupir !

-Vaqui que se vòlon de ben, que se frequentan puslèu. Blad de luna. An coma crenta per començar puei ven lo brasàs d'amor aucelenc, la dança noviala ! E va i qu'as paur, que te floreji, que te bequeji...

Lei randonnaires son pivelats de tot aquò e quand contunha, es d'aur :

-Enchusclant, son de trantalhs de becs. Dançan lo pareu. Un biais, coma s'era de fin amor, lo mai drud amb sei doçors, sei tuèrts de becs, sei corba-dònas e sei becadas, elei que sei bolegadissas son tant lordas au sòu.  Puèi s'abaucan, pauc a cha pauc, ven la parada d'esperela, coregrafia aluda mens trocejada. Van se tocar, se netejar la cabeça. Tendrament. Leis ornitològs dien que de còps, amb lei jovents en parada, fan lo molon a l'entorn dau nis. Dins aquesta dança que se pòu eternizar, de vertadiers dialògs se fan a de reng, cadun respònd a çò que ven de faire son partenari, segon çò que ven de faire... 

E ansin puei, tot aquo s'esperlonga... Mai Ludò ven de rintrar. Es tot esmogut que lança a la cantonada que fai present en toei d'un brinde, en toei qu'aier, es estat papà d'una pichòta !

Adièu l'aucèu, visca lo mossi...Es estrambordat lo Ludò. Còpa la chica a l'ornitò que parlava dau castèu conic environat d'un pichòt valat qu'a derrabat de matas de terra, l'aubatròs, a l'entorn de son nis... La cara de Ludò es enluminada, es tocat de venir paire per lo promier còp de sa vida, un pauc amar d'èstre tant luenh, d'èstre papà sensa èstre pròche son enfant. Va fai chifrar, pensa a sa frema que sembla d'aguer un pauc lo romagau, a crenta de passar a costat d'un moment ufanos. Gaug e amarum s'entremesclan. Es ben acompanhat pasmens. Se festeja aquesta naissença, una copa de champ a la man, cadun es de lo felicitar en s'arrosant lo cocordier.