Ribas de mar de Berra

Es pas lunh de Marselha, li vau la nuèch, sensa tròp faire de bruch. Entre l'aeropòrt, l'autòrota, Mar de berra e lo rocàs de Vitròlas. Siam jamai a molons a li venir e pasmens... de còp, vieu d'imatges que me fan pensar a Camarga Es pas de creire.

Es un ròdol donc gaire trevat, quauque solitari que passa, un parèu d'ornitòs, lo mond que restan dins lo canton, la ciutat HLM dei vinhètas, elei qu'an l'astre de viure de lònga pròche aquesta palunalha de la periferia. Tot es present : de matas d'enganas, de tamarissas gibladas per lo vent terrau, d'aucèus au bèu mitan deis ancians salins...Lo silenci, leis esposcs de mar, la fresquiera...

Avem menat lei pòrta-vista, lei lòngas per observar au calabrun, de pòrta-vista qu'agantan cada tròç de çò que demòra encara de lutz en fin de jornada amb un sistema de doble prisme. Espincha qu'espincharàs, ges de becaruts anuech mai de fraucas, d'aigrètas, de còus-verds e un ciune blanquinèu d'un autre caire... Lo plaser de partajar tot aquò amb lei colègas.

M'avisi tanbèn qu'a n'aqueu moment, es l'ample d'una melodia musicala que comença, lei pièus-pièus deis aucèus. Fan tin tin, una carrèla miaula, un siblet de contunh puèi...d'autrei crits que s'enauçan dins lo calabrun de mar de Berra. Lei remettre ?

Es un chale que m'estona, un chale contradictòri, eissit d'una natura desparaulabla que s'entòrna de luènh, l'a la poesia urbana dei tags, viventa aqui ( lei parets d'un restò desertat ne'n son chimarats) e tanben lo fuèc insolent dei chaminèas que monta devers lo pòle chimic au nòrd, tot aquò... e mai perque non levar lo morre per relucar l'Airbus, e son rebat froncit dins l'aiga.

La nuèch davala, son a regardar leis infòs de TF1, te pensas, pendent l'espectacle de Camarga dins aquestei 53 ha de palunalha acantonats entre betum e quitran.

Te dies qu'es un astre fin finala, un astre estranh que tot aquò siegue tant escondut !

Lei becaruts quand venon, arriban dau ponènt, n'i a ges encuèi mai nos leva pas lo solaç d'èstre aqui, d'aquesta sembla Camarga. Coma va que Camarga posquèsse èstre tant pròche !

La nuèch ven sorna, sorna coma un cuòu de sartan (osons) e d'aucelons traversan lo camin per anar s'assostar sota sa mata de la nuèch, dins sa sanha o sus un èstre, un illon....

Belèu qu'es ben qu'aquest endrech non siegue tant coneissut, que siegue lo luxe subrebèu dei gents que vivon eilà.

En d'autre luèc, un ròdol tant requist, te l'aurien mediatizar amb belèu una mena de "musée de l'environnement" mai ades, es totjorn sauvatge e se li sent tot, la natura esplendida, la possibla despartida còntra suberna, la revòuta que naseja d'aquelei que se senton au defòra, l'usina pas luenh, son fuèc, son pan e sei maganhas, la vida. Belèu de vidassa, pecaire...

T OFFRE