Bordilhas

Un ceu gris ocean. De garrolhas que s'acaban. La castanha atubat : Pedro vòu mai menar -La Sciència- a sautar la cleda : -Anam emporcassar l'ocean, vòs venir...Aprendràs un pauc la vida...- li ditz crudelament, acarnassit. Li respònd d'un lòng agach clafit de vergonha...A beus uelhs vesènts, d'uelhs glaucs, -La Sciència-, l'autre còp, aviá tengut paraula e faguèt chic son etica. S'es fach peçugat ai casiers...Pecaire, se tirassava la remòrca tota clafida de pudentor de l'autra man de l'iscla, una remòrca que menava d'un geste suau tirant vers la Poncha Bénédicte, ablasigat dins son trefons. A crenta, es espantat d'anar emporcassar l'ocean. Fai lo morre mai pou pas recuelar, pasmens, a ges d'enveja de li tornar. Pedrò senhorejava a son costat amb son rire de chin, d'un con de chin que l'aviá agantat au galet, tot content qu'aguèsse cridar seba : s'era fach prometre lo Pedro que l'ajudèsse a n'aquò, adurre lei bordilhas a la mar. Lo còp de se rapedaçar toei dos. S'eran garrolhats un pauc dur dos jorns abans, mai que mai quand Fil l'i meteguèt son grum de sau per completar lo tablèu en quilant coma un dessenat...S'esbramassava dins la cosina, era son biais, un tau biais que -La Sciència- fuguèt enfonsat maugrat seis explicas, son compòst ajudat dei vermes, maugrat sei lòngs agachs silencios. L'afaire s'empurèt un brave moment que -La Sciència- a un interèst sincère per aquò.

-Metràs beleu un jorn lei mans dins lo pati...Sòrtes un pauc de tei fornèus e de tei pinhatas per nos donar la man.- li respondiguèt Pedro que s'enverinèt, li fasent comprendre qu'era tant fisable qu'un cerca-poaire. Un rire qu'escalustrèt -La Sciència-.

-Coma que vague, es una vergonha de tot garçar a l'aiga ansin, una vergonha per lo biòtope desgalhat fin qu'ai fonsors. Un non respiech de la vida e dau mitan naturau... Perque pas tot triar, reciclar emai prendre un bot de terra, faire un beu compòst, pron d'aver un pauc de vòlha d'organizar aquò...

E l'autre que li manda : - Sas ben qu'es pas previst ansin, tu...emai de que fas ? Nos laissas nos despatolhar nosautrei solets, fem coma s'es totjorn fach. Aqueu qu'es pas d'acòrdi, que fague. Aici, no fau tot gerar d'espernautrei e avem pas que lo mestier, fau s'encargar de l'entreten dei membres, ajudar a l'estigansar dau manjar, congrear d'energia emai l'a de bordilhas...Es un tot, es ansin.-l'aleiçonèt lo magasinier.

Coma s'encanhèt a de bòn fin finala, se diguèt puèi que faliá faire guilhèume, s'entre-ajudar e Pedrò non li faire rebuta ? A la pòrta dei pets, l'i a ni clau, ni ferrolh, tota aquesta organizacion es sota l'autoritat administrativa. Ela que caga ai braias, dau tractament dei bordilhas que n'an pas d'idèa. De cans sagnats, elei, se diguèt. Vòlon pas faire e laissan pas faire...

Adès, -La Sciència- acolhonit amb aqueleis bordilhas, la fernison li ponhe l'avelana...bota fai mestier de s'abaucar d'un biais o d'un autre. S'era tant engavachat qu'aviá d'er dau mascle de la Cala quand s'abrivèt per cargar de son er marrit... L'autre aviá fach l'empura-gaveus e puei, s'es avisat que levat Gracchus, degun de la mission e subretot pas lo cap de district lo sostenguèt, eran pusleu moquets la màger part deis autrei, se ne'n chautavan alòrs, ren far ?

An tocat lo bauc, lo ròdol (per elei dins sa consciéncia lo trauc dau cuòu de l'illa), an quilhat la bena, versat lo merdier e faguèt coma una gròssa mosca que s'ennega dins una bòla. Flòu, un tracam de vertolhon crassos que s'avaliguèt dins leis aigas. Cabuçèt, empassat dins l'indian... Se mandèt tot a la mar, tot valent a dire d'embaissas de totei menas, d'òsses de vaca que pudisson, de boitas de conserva tota enviscadas de sauçum, de sacs de plastic, toei lei ravans de la creacion que meme se l'art dau bidolhar es ben viu aqui, lei bordilhas fan pas fauta. Lo bidolhar, es promier lo fustier qu'aquò li agrada, lo pèis de la recup tremudada, Dàvid, ancian companhon d'Emmaus...Pedro era content de son còp de pè de l'ase, se sentissiá vincèire, -La Sciència-aflaquit...Meme se leis ivernants, elei s'imaginan que son venguts colègas aquelei dos, quand fau figurar, figuram, -La Sciència- es tot plen d'amarum quand Pedro tòrna a la carga....Pas question de recomençar !

Pedro li apond : -es lunh de tot aici e siam gaire espes a rapòrt de l'ocean, ges de crenta, fau pas s'enfectar...

-La Sciència- se contenta de l'agachar d'un er de dos ers. Soris Pedrò de son morbin. D'una illa quasi vierge, quand de temps nos faudrà esperar que s'aplantessiam un jorn d'emporcassar l'ocean e sei fonsors pròche ? Que meme una comunautat, tant pichòta siegue, congrea son merdier se pensa a la chut-chut...

Aqui, l'a aquelei qu'an agut de rasons e que jamai se son rapedacats coma Jonh e Pedro per una istoria que s'es tirassada mai de tres mesadas : garrolha de filme de regardar. Aquelei que de longa, te fan la cata miaula, messorguiers de natura tant dins lo prepaus coma dins l'intonacion de la votz, parlan segon cu es davant. Puei, lei peis de la manipola que te destilan lo tetar doc, n'es un chale... D'autrei, que dau verbe, n'en raja l'aspre venin...