Ritme

D'entre leis ivernants, d'unei an pas encara trobat son ritme. Malaisada aquela cerca qu'es puslèu dau dedins, cadun es mai o mens a assajar de conquistar aquesta sansonha d'antica bonomia qu'a coma un gost de sant-sòm. Aqueu de l'anar-venir d'un breçar, lo ritme...O bessai lo bassacar de la mar. Lo finimond pòu èstre, bota, es pas totjorn l'endrech ideau dau nirvanà. Aqui, Mid-Winter còpa en dos lo temps de l'ivernatge mai es egau, lo ritme a de bòn d'aquest espaci-temps es balhat per lo bestiari e se ne'n fau endrudir : promier, lei paradas novialas d'aubatròs en febrier, l'espelida de seis aucelons a Vulcan en Mai, en Octòbre, lei gòrfols que van crebar l'uòu devers la Catedrala puèi novembre e lei masclàs otarias dau pitre clar que s'entòrnan a la Cala e leu, la naissença de sei pichòts que lei farà venir un pauc marrits...La mau-parada es de s'ennegar dins lei fonsors de l'enòdi en ignorant aquest relòtge de la natura, de la fauna insularia, en escotant ren que lei sirenas dau refectòri e l'apeu dau trabalh ...Guilhem es ajacat. Sa chambra, son estigansar. L'adornament dei parets ne'n ditz long coma en rebat de l'èime d'aqueu que li resta. Guilhem a clavelat en dessus sa lechòla una granda aficha, es de -la flaüta encantada-  mai pas aquela de l'operà, aquela dau filme de Bergman, una aficha encolorida que clantis coma un convise e que te fa que que lega, dintres dins l'univers dau Mèstre : aquest galapian de Papageno, lo marca-mau emplumassat treva bessai sei nuechs. Son manteu de plumas, que se lo prengue Guilhem tant a enveja d'estre un brama-libertat entre mitan dei colonias d'aubatròs.

-Ieu, siáu l'aucelaire sempre gai ! li murmura de segur a la chut-chut. Un sant-sòm de vida inchalhenta, espaumada... Es ansin, endralha te ben !

E meme que se tirassesse de lònga la gabiassa dins l'esquina, li fa ren...Guilhem : barrutla que barrutlaras, per dralhas e per camins, per mofas e per ajoncs... en cerca d'un aucelon esmarrat, un pauc coma se Amadeüs, lo virtuòsi, foligaud que non sai t'accompanhava. Cu siás Guilhem ? Lo besson d'un papagai faidit en l'iscla escapatòri ? Papageno, la flaüta de Pan au bec que cerca cu li dirà lei secrets de l'aucelilha, lei claus de l'existencia ? E aquelei dau prince dei niulas que li dien aici l'aubatròs. D'aquest'auba de dimenche, un jorn coma leis autrei que lo cicle aici es en ren setmanier, lo revelh, lo faguèt tressautar tre que dindèt : l'ora de se levar, d'anar relucar lo ciele. Son ritme eissit d'aquest obratge tant modeste que ciclic, regardar un ciele totjorn tapat de sa pelissa de garri, un ciele que te lo fau chifrar maugrat la nuèch negra. Chifrar a l'auba es coma pescar la luna se pensa en silenci de clòsca. Estranh prètzfachier, l'agachaire dau ciele. Aqui, emai d'aquò, li demandan pas manco d'endevinhar lo temps. Es desliure d'aquò. Aquest ritme, lo fa susar qu'es dormilhos. De non aver poscut dòrmir son sadol. Dins gaire, rescòntra Arnaud que fa lo morre, qu'a pas ben dòrmit nimai. Se conei, es tot desvariat un còp de mai, es enviscat dins sa bolhaca de tristum, lo cafè a la man. Amb sa solesa que lo rende aigre. Guilhem lo convida au jardin, binar lo plantum, perqué pas...Mai eu s'enfugis au fons dau refectòri e li vira l'esquina. La maganha. Au jardin, l'a ara un vedeu, un vedeu au mitan dei porris e dei caulets, un qu'es pas vertadierament desmamat, orfanèu que sa maire, l'an secada a la caça. Guilhem li ditz en assaiant de metre un pauc de rire dins la vòtz, un rire retengut :

-E lo vedeu, vòs pas venir m'ajudar a lo noirir.

Arnaud l'escota pas. Guilhem, s'amorça son rire e sarra lei dents, a d'uèlhs de sepia. S'avisa que se ne'n cargarà solet d'aquest vedelon, li donarà de lach cada jorn e per çò faire, li enfonsarà d'un gèste suau lo det gròs entre babinas. Florejarà sa lenga, pas tant rasposa qu'aquela dau gat que lo veniá lecar a l'ostau. Lo vedeu tetarà a son ritme. Prepausarà tanben au metge una balada.

-S'anaviam nos encafornar au trefons dei baumas, la Grand Rajada.

Maire australa, Maire eterna. Arnaud es lunh. Ges de respònsa.

-Se fasiam un pam de nas ais amiras dau temps.

Lo temps, lo ritme : una annada d'ivernatge que ne'n mesuraràs l'òsca levat tu, Arnaud que beleu nos vas quitar. Pagela d'una annada ennivolida que s'escapa, que t'escapa e que ne'n prenes tot en plenei bregas.