Chambra negra

Desempuèi sa balada au Fernand, Guilhem e -la Sciència- s'endevenon ben. Fan cachiera, es bessai una amistat que poncheja e que contunharà après l'ivernatge, cu saup ? Coma Guilhem treva sovent lo labò fòto, (aquò li agrada de se faire un pauc de negre e blanc, fa l'artista), -La Sciència- que ven de laissar la diapòsitiva per lo negre e blanc tot beu-just compta ben sus eu per descurbir lo desvelopar. Quand es pas possible de partir en manip es agradiu d'anar s'encafornar dins una bauma o dins la chambra negra, una sosta tanben ont lo temps resquilha plan planet, un ròdol dei bòns per se levar dau mitan. Emai Guilhem, aquesta nuèch d'artifici dau labò, quand es davant sei fòtos de Rajada Heurtin, de cratèris Venus, de Camin deis ases, li fa pensar a n'aquelei moments quand se leva un pauc abans leis autrei, just abans l'auba per chifrar lo ciele, l'algoritma dei nivas... Nuèch sorna coma aqui darrier la pòrta sarrada dau labò emai la fresquiera dau pichòt matin, lei plors deis otarias, lo bassacar deis ersas. Pasmens, lo meme gost de solesa.

-Ieu, aquò me dona un solaç que quand n'ai mon pron, quand siáu alassat de ma jornada, veni aqui, es un autre temps, vas veire ! li diguèt Guilhem.

-La Sciència- a fach un fais de fòtos de bestiari, mai que mai d'auceus e es pas lo pus aisat, a tirat son retrach ai mascarons dau costat dei bauç ont nisan sota lo Pendis dei braus fers. La dindolèta de mar es mai que polida amb son capeu negre, son bec rotge e seis alas argentadas bota es graciosa tant coma son vòu es rapide ! Guilhem es content d'iniciar son colega emai de trobar lo solaç que çò que se debana per Arnaud lo carcanha fin au trefons de sei nuèchs : ven de faire una chauchavièlha la nuèch passada que lo faguèt tressautar en plen sòm. Voudriá pas èstre a seis aigas. Aqui es abaucat e la companhia de son colega es de biais. Començan per desvelopar de negatius sieus, sei companhons insularis, quauquei retrachs d'aquelei santi belli, gautas manjadas de barba e peus cristics qu'an meme jogat -la Cena-, va fau faire, l'autre còp, fau s'emmerdar pasmens, tretge ivernants barbassuts, agolopats de linçòus, entaulats coma dins lo tableu que se son fachs fotograficats. E cu era Judà ? Va disem pas. Mistic que Miss Tic ! Guilhem mòstra tot d'aquesta tecnica mentre que leis espròvas vanegan d'un bacin a l'autre : revelator, banh neutre, fissador e per acabar, la doça cabuçada dins l'aiga que netejarà l'imatge. Se languisson de retrobar lei mascarons entre-agachats l'a gaire que -La Sciència-, la Cena, se ne'n garça ! Es lo moment de revelacion quand fan lum, un lum rotge coma lingosta de l'indian sud. Ades, se pòu tot relucar.

-Tot fosc ! s'encanha -La Sciència-. Es verai que l'a pas un de toei seis imatges que siegue ben definit.

-E vòc, fatalament, lei mascarons van tan leu que per calhar son vòu, te faudriá una vitessa que pòs pas reglar aici, l'a tròp gaire de lutz ! As que d'esglaris blancs que s'enfugisson dins leis ers...

-Alòrs, adièu mascarons...Anam se consolar amb aquelei- li ditz en li mostrant la seguida : es una ponhada d'otarias que trissan de pebre en ribas de mar, elei van pas tant leu. Balin balan calhat. Escarrabilhats que son, sautan que semblan de gòrfols toei dos.

-Lo còp que ven, se vòs, te daissairai faire lei mescladissas de produchs, aquesta alquimia de gosta-solet t'agradarà, va faràs a guinha det...