Foitadas

L'aubatròs, l'ornito e seis amics ne'n pòdon parlar de contunh pendent d'oradas e se regalan de ne'n parlar ansin. Aici, es mai qu' un simbòle de poësia, es baug de l'aire :

-Soventei fes, per desconar la marinalha, t'agantan d'aubatròs, d'aquelei que seguisson, inchalhènts companhs de viatge, la nau resquilhanta en sei tomples amars...-

L'an escupltat d'escondons, coma un poeta va pou far amb lei mots, a l'atalhier dau fustier e es mai aqui dins lo banh neutre dau labò fòto. Cada setmana, lo pesan, l'i meton la baga a la pauta, es d'en pertot, un mite, l'aubatròs... Pus fòrt que tot, que lo gòrfol dei peus d'aur folatins, que l'otaria que plorineja entremitan dei rocàs, un mite...Venteja, un ponentau que fai de tiblas, l'er es un pauc sec, un er mieg-sec entre doas blasinadas. Ansin, lo cap de district s'estigansa un sovenir : son afaire, la fa secar davant lo blòc operatòri a beus uèlhs vesents. Es un foit ! A ges de vergonha, lo tipe. Son foit pendola bassacat per lo vent. Son foit, un paure nervi de buòu que seca e que va gardar coma un trofeu.

-Siatz un peis, aqueu sarà polit ! li manda Gracchus en passant. De son rire de chin, en passant. Es totjorn tant revoutat mai lo sorrire pasmens...

-Mèfi, ara, se vos fai mestier, anam passar ai cauvas seriosas- lança a Gracchus en agantant nerviosament son nervi, foitejant de trevas. Fai lo morre lo capelan de la tartana, es abituau !

Degun sachèt abans l'ivernatge coma s'estingansava un nervi de buòu qu'es pas un nervi tot beu-just : ven de l'entrecamba d'un brau. De son sexe. L'an alinhat la setmana passada a la caça : un viech de brau secat, obrat, giblat en torçadas, torcegat adonc que l'autre maneja per castigar sei malans. Foitadas que te menaçan, que te van beleu petar au morre deman. Deliri de Rei de la Fava, fantasme de rascàs...Nervi de buòu, caça-trevas, pedaç de mòrt e de solesa. Pedaç de non-ren, çò que demòra d'un cadabre de mascle secat, un pichòt bot de carn que sibla, que venteja, sople, çò que demòra d'un paure mascle banarut ! E d'aquest temps, lo metge dins lei comuns qu'a mai racat sei budeus, sei budeus... emai tot lo restant. Tre qu'es arribat per dinnar, la sirena aviá apelat lo mond, toei fugueran estransinats de lo veire ansin, agarassut coma una badòca que fasiá paur. De que faire per l'assolar ? Guilhem li contariá ben una galejada, Pedro li prepausariá de venir ajudar a cambiar un motor, Dávid de venir trabalhar a son auceu-tòtem. Bota, ren li agrada, ni l'esculptura, nimai la mecanica, a enveja de ren de ren, res que lo calinha. Son morbin l'enfonsa de mai en mai. Guilhem li ditz amb la compassion qu'a sempre :

-Arresta, es pas fenit, ta frema tornarà. Vas remontar  !

Mai Arnaud demòra dins son silenci glaçat, mai qu'alassat, n'a son pron, son solet bestiari, d'uneis anchòias que macan lo dessota de seis uerlhs...